ماده451: معادن سطحی با بیش از 100 نفر، معادن زیرزمینی غیر زغال سنگ با بیش از 70 نفر و معادن زیرزمینی زغال سنگ با بیش از 50 نفر کارگر در هر نوبت کاری باید از امکانات و نفرات موظف در تشکیلات امداد و نجات برخوردار باشند. تبصره: در معادن با تعداد نفرات کمتر در هر نوبت کاری باید از پرسنل غیر موظف معدن که آموزش های لازم برای عملیات امداد و نجات در مواقع بحران را طی نموده اند، استفاده می شود.

ماده452: گروه امداد و نجات با نظر مسئول ایمنی و بر حسب ضرورت باید مجهز به دستگاه های تنفس انفرادی، دستگاه گازسنج مناسب، برانکارد و نظایر آن باشند این دستگاه ها باید مرتباً و در فواصل زمانی مناسب بازدید و آزمایش شده و همیشه برای استفاده آماده باشند.

ماده453: افراد گروه نجات باید هر سال دو بار مورد معاینه پزشکی قرار گیرند تا در صورتی که واجد شرایط نباشند از گروه خارج شده و افراد دیگر به جای آنها انتخاب گردند.

ماده454: در شبکه زیرزمینی معادن باید ایستگاه های کمک های اولیه مناسب، تجهیزات امداد و نجات و نیازهای ضروری تعبیه شود.

ماده455: تنظیم و طراحی برنامه مقابله با سوانح در تمام معادن الزامی است و باید متناسب با هر معدن توسط سرپرست معدن تهیه و تمرین شود.

ماده456: به استناد مواد 91 و 95 قانون کار جمهوری اسلامی ایران، مسئولیت رعایت مقررات این آیین نامه بر عهده کارفرمای کارگاه بوده و در صورت وقوع هر گونه حادثه به دلیل عدم توجه کارفرما به الزامات قانونی، مکلف به جبران خسارات وارده می باشد.

این‎ آیین ‎نامه مشتمل بر 13 فصل و456 ماده و 11 تبصره در جلسه ‎مورخ 20/09/1391 شورای عالی حفاظت ‎فنی تدوین و درتاریخ 3 /11/1391 به تصویب وزیر تعاون، کار و رفاه ‎اجتماعی رسیده است و 15 روز پس از درج در روزنامه رسمی قابل اجرا می باشد. این آیین نامه جایگزین آیین نامه ایمنی در معادن، مورخ 25/11/1379 شورای عالی حفاظت فنی می گردد.