‌ماده 1 - مدت کار، تعطیلات، مرخصی‌ها و مزد و حقوق کارگرانی که طرز کارشان به نحوی است که تمام یا قسمتی از مزد و درآمد آنها به وسیله مراجعه یا‌مشتریان تأمین می‌شود، به موجب این آییننامه خواهد بود.

‌ماده 2 - در مواردی که مزد کارگر از وجوه دریافتی از مراجعین و مشتریان تأمین می‌شود باید سهم مزد کارگر از وجوه دریافتی در قرارداد کار مشخص شود و هر‌گاه علاوه بر وجوه مذکور پرداخت مزد ثابتی توسط کارفرما تعهد شده باشد باید میزان آن در قرارداد معین گردد. ‌تبصره - وجوهی که عرفاً تحت عنوان انعام از سوی مشتریان یا مراجعین به کارگران پرداخت می‌شود و در قرارداد کار ذکری از آنها به عنوان بخشی از مزد نشده‌جزو مزد محسوب نمی‌شود.

‌ماده 3 - در کارگاه‌های مشمول این آییننامه چنانچه با توجه به ماهیت کار، وجوه دریافتی از مشتریان یا مراجعین به وسیله کارفرما یا طرق دیگر جمع‌آوری‌شوند، چگونگی و نحوه پرداخت سهم مزد کارگر با تراضی طرفین (کارگر و کارفرما) تعیین می‌شود.

‌ماده 4 - مجموع مزد و درآمد دریافتی از مشتریان یا مراجعین موضوع ماده (2) این آییننامه که به کارگر تعلق می‌گیرد در هر حال نباید از حداقل مزد قانونی کمتر‌باشد.

ماده 5 - کارگران مشمول این آییننامه از نظر استفاده از تعطیلات و مرخصی‌ها تابع مقررات مبحث سوم از فصل سوم قانون کار می‌باشند و مزد ایام مذکور‌توسط کارفرما پرداخت می‌شود. در صورتی که مأخذ پرداخت مزد برای ایام تعطیلات و مرخصی‌ها در قرارداد کار مشخص نشده باشد، مأخذ محاسبه، میانگین‌مزد دریافتی در روزهای کارکرد آخرین ماه کارگر است.

ماده 6 - مزدی که مبنای محاسبه فوق‌العاده اضافه‌کاری قرار می‌گیرد و نیز مزد روزهای جمعه و تعطیل رسمی و مرخصی‌ها نباید کمتر از حداقل مزد قانونی‌باشد.

‌ماده 7 - مأخذ محاسبه مزد یا حقوق، حق سنوات و مزایای پایان کار موضوع مواد (18)، (20)، (27)، (31) و (32) قانون کار عبارت از متوسط مزد دریافتی‌کارگر در آخرین نود (90) روز کار او خواهد بود.

‌ماده 8 - در صورت وجود عرف و رویه دیگری در کارگاه که مزد و مزایایی بیش از آن چه که در این آییننامه مقرر شده برای کارگران در نظر گرفته باشد همان‌عرف و رویه حاکم خواهد بود. ‌حسن حبیبی - معاون اول رییس جمهور