ماده 1 ـ گذرنامه سندی است که از طرف مأموران صلاحیت دار دولت جمهوری اسلامی ایران مذکوردر این قانون برای مسافرت اتباع ایران به خارج و یا اقامت در خارج و یا مسافرت از خارج به ایران ‌داده می‌شود.

ماده 2 ـ اتباع ایران برای خروج از کشور و یا اقامت در خارج و یا مسافرت از خارج به ایران بایدتحصیل گذرنامه نمایند. صدور گذرنامه منوط به ارایه اسنادی است که هویت و تابعیت ایرانی ‌تقاضا کننده را ثابت نماید. اسناد مزبور به موجب آیین ‌نامه اجرایی این قانون تعیین خواهد شد.

ماده 3 ـ خروج از کشور بدون ارایه گذرنامه یا مدارک مسافرت مذکور در این قانون ممنوع است‌.

ماده 4 ـ ورود به کشور و یا خروج از آن فقط از نقاطی که بنا به پیشنهاد وزارت کشور و تصویب ‌هیات وزیران تعیین و آگهی خواهد شد ، مجاز است‌.

ماده 5 ـ بازرسی گذرنامه و مدارک مسافرت و رسیدگی به آنها در مرز با شهربانی کل کشور و درنقاطی که شهربانی نباشد به عهده ژاندارمری کل کشور است‌. مأموران مربوط مکلفند از ورود افرادی که فاقد گذرنامه یا مدارک لازم برای ورود به ایران باشند جلوگیری نمایند. تبصره ـ در مواردی که افرادی فاقد گذرنامه و یا مدارک مسافرت برای مراجعت به ایران باشند درصورتی که تابعیت ایرانی و یا ایرانی بودن آنان محرز شود با رعایت ماده 20 این قانون مکلفند برگ‌ بازگشت به ایران را از مأموریت ‌های سیاسی و یا کنسولی جمهوری اسلامی ایران در خارجه دریافت‌ نمایند. ضوابط تشخیص و ایرانی بودن این قبیل اشخاص به موجب آیین ‌نامه اجرایی این قانون‌ تعیین خواهد شد.

ماده 6 ـ برگ مسافرت موضوع ماده 9 و همچنین برگ بازگشت موضوع ماده 20 و پروانه‌های گذرموضوع مواد 29 و 30 از نظر این قانون در حکم گذرنامه است‌.