ماده ۱ – تعاريف الف – فرد داراي معلوليت : شخصي است كه با تأييد كميسيون پزشكي – توانبخشي تعيين نوع و تعيين شدت معلوليت سازمان بهزيستي كشور با انواع معلوليت ها در اثر اختلال و آسيب جسمي، حسي (بينايي، شنوايي)، ذهني، رواني و يا توأم، با محدوديت قابل توجه و مستمر در فعاليت هاي روزمره زندگي و مشاركت اجتماعي، مواجه مي باشد. ب – وزارت : وزارت تعاون، كار و رفاه اجتماعي پ – سازمان : سازمان بهزيستي كشور ت – دستگاههاي مشمول : دستگاههاي اجرائي موضوع ماده (۵) قانون مديريت خدمات كشوري مصوب ۸ /۷ /۱۳۸۶ با اصلاحات و الحاقات بعدي آن، قوه قضائيه، قوه مقننه، مجمع تشخيص مصلحت نظام و شوراي نگهبان و سازمان ها و مؤسسات وابسته و تابعه آنها، شهرداري ها و كليه سازمان ها و شركتهايي كه شمول آنها مستلزم ذكر نام است و يا به نحوي از انحاء از بودجه عمومي دولت استفاده مي كنند و يا قسمتي از بودجه آنها توسط دولت تأمين مي گردد. ث – دسترس پذيري : اقداماتي است كه با هدف ايجاد محيط بدون مانع و قابل دسترس جهت مشاركت افراد داراي معلوليت در همه حوزه هاي زندگي و فراهم آوردن فرصت برابر براي آنها در برخورداري از امكانات زندگي اجتماعي، همانند ساير افراد انجام مي شود. دسترسي شامل : سامانه (سيستم) حمل و نقل، محيط فيزيكي، اطلاعات، آموزش و پرورش، فن آوري (تكنولوژي)، اشتغال، منابع مناسب ارتباطي و رسانه اي مي باشد. ج – شبكه هاي ملي تشكلهاي مردم نهاد معلولان : شبكه هايي ملي (كشوري هستند) مركب از تشكلهاي افراد داراي معلوليت گروههاي اصلي معلوليتي (آسيب ديدگان بينايي، شنوايي، جسمي، ذهني، اعصاب و روان) كه به منظور هماهنگي و يكپارچه سازي فعاليت تشكلهاي عضو و ايجاد صداي واحد ملي تشكيل مي شوند.